Gawęda na 60 rocznicę powstania warszawskiego
Pod koniec czerwca 2004 roku zadzwonił telefon.
“Cześć Zbychu, mówi Wacek. Zbliża się rocznica powstania warszawskiego i musisz napisać wspomnienie o twoim w tym udziale. Kiedyś opowiadałeś mi jak wasz oddział partyzancki Armii Krajowej przedzierał się w sierpniu 1944 roku z lasów wareckch do Warszawy – na pomoc walczącym powstańcom. Wspominałeś, jak oddział został zdziesiątkowany w walce z napotkanymi pod Wilanowem oddziałami SS, gdzie po ciężkich całonocnych walkach zostaliście otoczeni i zepchnięci do lasów piaseczyńskich . Opowiadałeś mi o tym, jak zostaliście uratowani z oblężenia przez wojska węgierskie i udało się wam – niedobitkom ( jedna czwarta pierwotnego stanu ) - opuścić teren pacyfikowany w samo południe
Powinieneś o tym napisać póki jeszcze żyjesz...”
Odpowiedziałem mu, że to jest zbyt odległe wspomnienie i bardzo bolesne – bo poległo wówczas bardzo dużo moich przyjaciół i serdecznych kolegów, a więc nie napiszę o tamtych czasach. Tym bardziej, że jest już tak dużo publikacji na ten temat i moje pisanie nie wniesie nic nowego.
Wacek jednak nalegał nadal bym napisał, bo co innego jest opracowanie historyczne, a zupełnie czymś innym jest relacja uczestnika tych wydarzeń.
Lubię Wacka bardzo, więc mu odpowiedziałem (dla świętego spokoju), że się namyślę i może coś “skrobnę” – będąc przekonanym, że tylko na obiecance się skończy.
Po zakończeniu rozmowy telefonicznej, myślałem że przejdę ze spokojem do problemów dnia codziennego i nie będę wracał do wspominek. Jednak ta rozmowa z przyjacielem nurtowała w podświadomości. Chcąc nie chcąc – myślami cofnąłem się do ubiegłych lat.
Wróciły we wspomnieniach chwile ciężkie i tragiczne. Nierówna walka z doskonale uzbrojonym przeciwnikiem i tylu poległych przez jedną noc....
Później Chwile rozpaczy i załamania po upadku powstania warszawskiego Najbardziej przygnębiła nas świadomość zdrady sowietów – niby aliantów . Bolszewicy którzy w momencie wybuchu powstania warszawskiego zatrzymali ofensywę na linii Wisły i pozwolili, by Niemcy rozprawili się z Armią Krajową – mordując powstańców i wszystkich żołnierzy z oddziałów - które w “Akcji Burza” - wyruszyły powstańcom na odsiecz. A po tym spokojne przyglądanie się z drugiego brzegu Wisły jak Niemcy całkowicie palą i zniszczą Warszawę.
Jakby tego było mało, samoloty “kukuruźniki” nadlatywały nocą nad nasz uchodzący z pogromu oddział i rzucając flary (race świetlne na spadochronach) dawali znak Niemcom gdzie jesteśmy ( przez szpiegów komunistycznych znali miejsca naszego przemieszczania się). Tym samym rękami wrogów mogli pozbyć się oddziałów narodowych, gdyż po każdej takiej “wizycie”, następowało otaczanie nas przez oddziały niemieckie, ukraińskie i węgierskie - próbujące nas zlikwidować.
Po nocnej walce, gdzie moim zadaniem było osłanianie ogniem z karabinu maszynowego naszego - mocno przerzedzonego - oddziału( w tej potyczce poległ mój kolega amunicyjny), zepchnięto nasz oddział w lasy piaseczyńskie, otoczono go i artyleria niemiecka zaczęła z pociągu pancernego ostrzeliwać systematycznie las . Nasz pobyt na tym świecie nie przedstawiał się zbyt optymistycznie... . Zdawało by się że sytuacja jest bez wyjścia, bo nawet nie było z kim walczyć. Trwał tylko bez przerwy bardzo gęsty ostrzał artyleryjski przemieszczający się systematycznie w głąb lasu – koszący wokół wszystko co żywe.
Gdy każdy z nas już w duchu żegnał się z życiem, zjawił się w naszym obozie cywil z oficerem armii węgierskiej. Struchlałem bo cywila znałem. Był to volksdeutch Heinrich Wecka ( jak się okazało był on w Armii Krajowej polskim oficerem wywiadu). Strażom oddziału podali hasło i kazali się zaprowadzić do dowódcy.
Tam, oficer węgierski – piękną niemczyzną – oświadczył że zna naszą tragiczną sytuację i oficerowie sztabu armii węgierskiej w uznaniu waleczności i poniesionych strat, postanowili nas uratować. Podał pozycje i plan ostrzału, oznaczając na mapach sztabowych w jakim kwadracie siatki kartograficznej i w którym czasie artyleria nie będzie ostrzeliwać terenu i w którym miejscu nie będzie wojska w pierścieniu okalającym pacyfikowany las.
Tak to zebraliśmy się natychmiast i zaczęliśmy przemieszczać się przez tereny leśne w oznaczonych przedziałach czasowych, ufając że ta pomoc nie jest pułapką (bo wyboru nie mieliśmy) . Mimo że las trząsł się od wybuchów pocisków artyleryjskich i moździerzy, nam już włos z głowy nie spadł i w południe, nie napotykając żadnych przeszkód, opuściliśmy lasy, które zawsze były naszą bezpieczną osłoną. Zdążaliśmy przez lasy Tarczyńskie, Mogileńskie i Mszczonowskie w Góry Świętokrzyskie do dużego zgrupowania Armii Krajowej.
Niestety nigdy tam nie dotarliśmy, bo oddziały Armii Krajowej w tamtym terenie, też miały krwawą przeprawę z Niemcami i Ukraińcami ( na służbie SS Galicjen) i musiały się przemieścić na południe Polski
. Na skutek morderczych conocnych marszów, ciągłych potyczek i stąd malejącego stanu, nasz oddział musiał ulec rozwiązaniu, co nastąpiło w listopadzie 1944 roku . Do domu nie mogliśmy wracać, bo byliśmy zdekonspirowani Akcją Burza
W styczniu 1945 roku, ruszyła ofensywa sowiecka i Polska dostała się pod nową okupację bolszewizmu.
Początkowo – bez zachwytu – po oficjalnym rozwiązaniu Armii Krajowej, ujawniliśmy się i oddaliśmy broń.. I to był wielki błąd . Po kilku tygodniach spokoju, zaczęły się aresztowania dowódców AK. Zazwyczaj słuch o nich ginął, lub znajdowaliśmy ich zwłoki z zadrutowanymi do tyłu rękami i przestrzeloną czaszką.
Po tym przyszła kolej na aresztowanie mniej znaczących żołnierzy AK. Tych, choć od razu nie rozstrzeliwano, to ich nieludzko katowano, tak że jeżeli kiedykolwiek opuścili kazamaty UB, były to tylko ludzkie wraki - dożywotni kalecy
“Polskie” UB, działało identycznie jak niemieckie SS i sowieckie NKWD - mordujące polskich oficerów w obozach jenieckich w Katyniu, Ostaszkowie i innych. Jeszcze Wojna z niemieckim okupantem trwała, a już rzesze żołnierzy Armii Krajowej i działaczy niepodległościowych - masowo aresztowano i jeżeli nie zakatowano ich na śmierć - wywożono na zatracenie do “gułagów”, lub na Syberię
Polscy komuniści okazali się bardziej okrutni niż Niemcy, bo zakłamani - udający Polaków, a duszą i sercem zaprzedani sowietom. Hasła “wyzwolenia społecznego” zamienili na krwawą rzeź - nawet Bogu ducha winnych – cywilów o nastawieniu patriotycznym, zwanych: “wrogami ludu”, “kułakami” “wyzyskiwaczami”, czy “zaplutymi karłami reakcji”.
Bezrolne chamstwo i żydostwo ze wschodu zalało miasta - zasilając hołotą szeregi partii komunistycznej, która chełpiła się, że jest : “siłą przewodnią narodu polskiego, a urząd bezpieczeństwa i milicja, jest zbrojnym ramieniem tejże partii”. Tak więc ta “awangardowa” partia, spowodowała przy pomocy UB na terenie całej Polski ocean terroru, gwałtu, morderstw i przemocy.
Na takie zbrodnie nie mogliśmy pozwolić. W rozkazie wodza naczelnego rozwiązującego Armię Krajową było powiedziane – między innymi – że: “ .... Armia Krajowa przestaje istnieć, ale każdy z was od tej chwili jest dowódcą i żołnierzem zobowiązanym indywidualnie walczyć o niepodległość i suwerenność Polski....”,
Stąd był moralny nakaz aby natychmiast powstał Ruch Oporu Armii Krajowej i zaczęła się nowa walka.
Pierwsze akcje to konieczność zdobycia broni. A więc rozbrojenie placówek milicji i urzędu bezpieczeństwa. W razie oporu - załogi tych placówek, niestety były w walce likwidowane. Jeżeli poddali się - zostali rozbrojeni i puszczani wolno, tylko dowódcy placówek przed zwolnieniem otrzymywali chłostę i ostrzeżenia, że następnym razem, tak “ulgowo” nie będą potraktowani. Zazwyczaj bardzo to skutkowało, bo recydywistów nie napotkałem.
Po zdobyciu broni rozpoczęła się nasza akcja odwetu. Zaczęto likwidację komendantów urzędów bezpieczeństwa, szczególnie “zasłużonych” w mordowaniu Polaków. Tam gdzie byli więzieni w większych ilościach żołnierze Armii Krajowej, lub działacze niepodległościowi innych ugrupowań, przeprowadzano akcje zbrojne, rozbijano te placówki i więźniów uwalniano. Zazwyczaj komendant takiej placówki - gdzie szczególnie okrutnie torturowano więźniów - został rozstrzelany.. “Oficerowie śledczy” i kaci znęcający się bezpośrednio nad więźniami otrzymywali chłostę z ostrzeżeniem ich likwidacji, jeżeli będą nadal brali udział w gnębieniu żołnierzy AK. Po takiej “lekcji” byli puszczani wolno.
Te akcje spowodowały znaczne osłabienie działalności UB i milicji, tym bardziej że miały charakter ogólnopolski. Niestety to “osłabienie”, to był tylko manewr taktyczny zmierzający do bardziej perfidnych form prześladowania. Ale przez pewien czas zapanował spokój, a nawet “amnestia” dla tych co złożą broń.
Po pięciu latach okupacji, wszyscy pragnęli już spokoju i stabilizacji. Ja również pragnąłem się uczyć. W związku z tym wycofałem się z walki i wyjechałem na drugi koniec Polski, aby podjąć naukę, którą kontynuowałem w czasie okupacji na tajnych kompletach gimnazjalnych.
W międzyczasie działalność organów UB i MO zaczęła bardziej infiltrować społeczeństwo i organizować rzesze konfidentów i donosicieli, nie przestając aresztować żołnierzy AK. Mnie również poszukiwali, ale ja osiadłem w Elblągu spokojnie pracując i ucząc się w gimnazjum
Moi aresztowani koledzy, sądząc że wyjechałem za granicę, w czasie przesłuchań wszystkie “winy” przypisali mnie. Z uwagi na wielorakość moich “win” zaczęto mnie intensywnie poszukiwać w całej Polsce. Stąd i ja zostałem w Elblągu aresztowany z denuncjacji mojego kolegi szkolnego Ludwika Czystawa – “działacza partyjnego” i szpicla szkolnego. (jestem w posiadaniu oryginałów jego donosów na kolegów z klasy – wykradzionych z akt UB).
Po dwóch tygodniach “mdłych przesłuchań” w konwoju zbrojnym wywieziono mnie do Warszawy i wtrącono do celi która była zbudowana dwa piętra w głąb ziemi w “urzędzie bezpieczeństwa” przy ulicy Sierakowskiego na Pradze. Tam zaczęły się tortury. Bicie , konfrontowanie z więźniami którzy mnie oskarżali i znów bicie do utraty przytomności – jak mówili: “bym sobie przypomniał to, czemu zaprzeczałem w konfrontacjach”
Jak to “śledztwo” wyglądało w praktyce, można zobaczyć na filmie “Pasja” przy torturowaniu Chrystusa, z tym, że oprawcy w polskich mundurach nie mieli dyscyplin zakończonych hakami, lecz “używali” do bicia rurki stalowe. One tak nie zakrwawiały i były znacznie “skuteczniejsze”.... Również po “seansie śledczym” nie prowadzono ofiary pod pachy, lecz nieprzytomnego wywlekano z “pokoju” śledczego, ciągnąc za nogi skrwawione strzępy człowieka do cel w piwnicach “urzędu”. Oprawcy mieli przy tym “ubaw” bo głowy ofiar bezwładnych “śmiesznie” podskakiwały na każdym stopniu schodów - znacząc na nich krwawy ślad. Ze śladami krwi nie było problemów bo w pogotowiu były “niewinne” sprzątaczki, które je starannie “na mokro” usuwały....
Po dwóch miesiącach takiej “kuracji” zaprzestano moich tortur i zaczęto “doprowadzać” mnie do widoku ludzi normalnych, gdyż przygotowywano proces pokazowy “krwawego bandyty, plugawego sługusa Rządu Londyńskiego i wroga klasy robotniczo-chłopskiej” – “zdrajcy Polski Ludowej”.....( jak widać byłem znamiennie utytułowany)
Może tylko dlatego nie zakatowali mnie na śmierć w czasie “śledztwa”.
W ten sposób nazbierało się tych wypominek tyle, że prokurator przygotował “oskarżenie” wymagające dla mnie ośmiokrotnie kary śmierci....
“Prywatnie” moi “oficerowie śledczy” mówili: “...jeżeli tobie skurwysynu (tylko tak mnie nazywali w UB) sąd nie “da czapy” (wyroku kary śmierci), to i tak każemy ci uciekać i zastrzelimy jak psa.....( z pełnym usprawiedliwieniem strzelania do zbiega )
Cóż mi pozostało?... tylko próba ucieczki. Dwukrotne usiłowanie ucieczki nie powiodło się. Złapano mnie, ale nie bito (nie mogłem być posiniaczony na procesie), za to w mojej obecności bito strażników więziennych za niedopilnowanie więźnia....
Za trzecim razem, gdy wszyscy ubowcy byli po całonocnej akcji likwidowania działaczy PSL-u, udało mi się - w czasie rannego wyprowadzania do ubikacji na podwórzu - przedrzeć przez zaminowane zasieki z drutu kolczastego okalające “plac wyprowadzeń więźniów”(zbudowane jeszcze przez niemieckie Gestapo) i uciec.
Późniejszych losów mojego ukrywania się – nie warto opisywać’ gdyż okres ten nie należał do przyjemnych. Do dzisiejszego dnia, nie czuję że żyję w mojej umiłowanej Polsce, lecz w kraju okupowanym przez dobrze zorganizowany międzynarodowy bandytyzm. Wszak do chwili obecnej (po 60-ciu latach od tamtych wydarzeń) Armia Krajowa w werbalnie “Najjaśniejszej Trzeciej Rzeczypospolitej Polskiej” nie posiada statusu Wojska Polskiego.... Nic się nie mówi i nie pisze o 50-ciu latach poniewierania w PRL-u żołnierzami Armii Krajowej i działaczami niepodległościowymi. Nikt nie zajrzał do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i nie porównał wysokości emerytur i rent z podobnymi świadczeniami które otrzymują dawni kaci i prominenci patyjni.... Za to Sejm RP, wybrany w wolnych wyborach, karci nadal – niedołężnych już dziś – “zaplutych karłów reakcji”, odbierając im “cichaczem” przyznane ongiś przez tenże sejm -śmiesznie drobne przywileje, jak zniżka kolejowa i autobusowa, zniżka w opłatach ubezpieczenia samochodu inwalidzkiego, bezpłatne korzystanie z telewizji, czy bezpłatne 40 impulsów telefonicznych w miesiącu (dwie rozmowy !?! - śmieszne, ale prawdziwe) ...
I ta “akowska kreatura” ma teraz opowiedzieć szacownym “obywatelom Europy” o Powstaniu Warszawskim... Przecież moje wspomnienia, to byłoby opowiadanie ślepemu o kolorach...